آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست...!

در انتهای شمالی باغ خونه گلی ایستاده ایم. مشغول کار هستیم. نگارنده این سطور و دو استاد کار بی سواد و لاکن با بینش بدوی بشریت که آموزش و پرورش با کمک والدین از میلیون ها تن آن را گرفته و می گیرد. صاف و پوست کنده. همین امروز بعد از ظهر. کامیون 10 چرخ با بار نارنگی و پرتقال یخ زده و دور انداختنی آنور دیوار در نزدیکی ما در کوچه ایستاده است. راننده آن کامیون بالای خروارها مرکبات به درد نخور که قرار است به کنسانتره تبدیل شده و با خرمن ها شکر وارداتی از کوبا مخلوط شده و به خورد مردم نا آکاه داده شود ایستاده است. هی داد می زند " آقای مهندس"...."آقای مهندس"....می خواهد آقای مهندس را که به احتمال زیاد از خود او بیشتر نیست  متقاعد کند تا مرکباتش را بپذیرد...."اقای مهندس....و " آقای مهندس". آنقدر می گوید تا به جوک تبدیل می شود. ناگهان یکی از استاد کاران بی سواد و با بینش به گویش گیلکی می گوید " آدم د یافت نبونه."!!! واقعأ که آدم دیگر یافت نمی شود .همه شده اند مهندس و دکتر و دارای لقب!